تایپوگرافی
فونت تایپ:
تایپوگرافی یک معضل ناپیدا و پنهان در گرافیک ما بوده و هست .
تایپوگرافی موردی در گرافیک ایران است که طی 5 سال از نسل گرافیست های ایرانی به دلیل دوران طفولیت گرافیک ایران به معنی واقعی مورد توجه قرار نگرفته و شناخته نشده باقی مانده است. 5 نسل هر یک به فرخور موقعیت زمانی خود سعی در حل و فصل مسئله تایپ داشته اند.
هر یک راه حل هایی غریزی و موردی پیدا کرده اند، ولی هیچ گاه بنیاد و اساس آن شناخته نشده، و یا اگر شناختی هم بوده، محدود و سطحی بوده است.
اکنون شاید برای فهم و درک همه جانبه ی این مورد مهم به زمان مناسبی برای بحثی گسترده نزدیک شده باشیم.
در نتیجه می بینیم که نوشته و خط برای بیان معانی ساخته شده اند.
تایپ رکن اصلی انتقال اطلاعات در این عصر است. تایپ امکان خوشنویسی بدون خطاط را از روز اول اختراع خود ایجاد کرد.
تایپو گرافی به طور کلی یعنی کار با تایپ و نوشته در یک کار گرافیک.
تعریف تایپوگرافی:
ولی دو تعریف زیر را می توان به طور اخص برای آن مطرح کرد:
1- انتخاب نوع تایپ فیس، اندازهی آن، فواصل حروف و فواصل سطرها، برمبنای معنایی که متن مربوطه قصد بیان آن را دارد.
2- هنر دیزاین با تایپ.
تایپوگرافی در واقع اضافه کردن چیزی است به نوشته.
تمام تایپوگرافی همین است. ما مقصودی خارج از متن خالص را برای ارتباط با مخاطب به خط اضاه می کنیم.
محوطه ی اصلی و کاربردی تایپ در مطبوعات و انتشارات است.
تایپوگرافی جزی از دیزاین است که خود در خدمت ارتباط تصویری است. و این بدین معنی است که خانه ی اصلی تایپوگرافی، شهری در کشور گرافیک دیزاین است و جزئی از آن است، نه این که کشوری مستقل باشد.
چنانچه با این تعریف موافق باشیم، دیزاین حاکم اصلی کشور گرافیک است، و دیزاین تعریف خود را دارد که این تعریف احکامی نیز صادر می کند.
حکم دیزاین این است که همه ی عوامل تشکیل دهنده ی یک کار گرافیک در خدمت معنی مورد نظر و برای مخاطب مورد نظر است.
بنابراین وظیفه ی نخست و بنیادی تایپوگرافی نمی تواند از این حکم خارج باشد.
تا ما به اصلاح فونت های موجود و ایجاد فونت های مناسب برای مقاصد معین نپردازیم، چرخ گرافیک و تایپوگرافی ما لنگ خواهد زد، و در واقع در بن بست تایپوگرافی می مانیم.
این وظیفه ی حرفه ای ماست که با تشکیل گروه های مناسب کاری، به دیزاین فونت بر اساس اصول لازم دست بزنیم. جالب اینجاست که اعراب با چندین برابر جمعیت ما، در همین فقر به سر می برند، و درک و توان پر کردن این کمبود را ندارند.